بررسی اتیولوژی، محل و نوع آسیب در بیماران دچار افتادگی پا

چکیده مقدمه: افتادگی پا از شایع‌ترین و مشکل‌زاترین علامتهای بالینی در بیماران ارجاع شده به مراکز الکترودیاگنوز است که علت‌‌های متعددی دارد. الکترودیاگنوز می‌تواند به تشخیص قطعی محل آسیب، نوع و شدت ضایعه کمک کند و میزان بهبود را پیش‌بینی کند. با توجه به توزیع متفاوت اتیولوژی و محل آسیب‌افتادگی پا در مطالعات مختلف، این مطالعه انجام شده‌است. هدف: بررسی اتیولوژی، محل آسیب و نوع ضایعه در بیماران دچار افتادگی پا مراجعه کننده به مرکز الکترودیاگنوزتیک بیمارستان پورسینای رشت مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 58 بیمار دچار افتادگی پای اکتسابی مورد بررسی بالینی و الکترودیاگنوز قرار گرفتند که قدرت عضلانی فلکسیون دورسال پای آنها بر اساس خط‌کش انجمن تحقیق طبی برای درجه بندی قدرت عضلانی 3 یا کمتر بود و در طی سال 1388 به مرکز الکترودیاگنوزتیک بیمارستان پورسینای رشت ارجاع شده بودند. نتایج: از 58 بیمار،30 نفر مرد و 28 نفر زن بودند. متوسط سنی افراد 64/41 ساله با انحراف معیار 97/14 سال بود. شایع‌ترین محل آسیب در این بیماران، ریشه L5 و شایع‌ترین علت شناسایی شده تروما بود. متوسط سنی بیماران دراین مطالعه بیش از مطالعات دیگر ومتوسط سن بروز در زنان به‌صورت معنی‌دار بالاتر از مردان بود(p=0.02). توزیع فراوانی محل‌های آسیب و علل مختلف بیماری در گروه های سنی مختلف بصورت قابل توجهی متفاوت بود (سطح معنی داری به‌ترتیب 0.001 و 0.005 ) . شایع ترین علت افتادگی پا در افراد زیر 35 ساله نوروپاتی پرونئال و در افراد مسن تر رادیکولوپاتی L5 بود. در 33 بیمار درد همراه با افتادگی پا علامت برجسته ای بود که در 17 نفر این درد از نوع رادیکولار و در 16 نفر غیررادیکولار بود. نتیجه‌گیری: برخلاف اکثر مطالعات دیگر درمطالعه ما ضایعات ریشه‌های عصبی (رادیکولوپاتی L5 ) شایع‌ترین علت افتادگی پا بود. به‌نظر می‌رسد توزیع اتیولوژی و محل آسیب به جمعیت مورد مطالعه و سن افراد بستگی داشته باشد.در اکثر افراد توزیع بالینی درد با محل ضایعه مطابقت داشت و بیشترین کارایی مطالعات الکترودیاگنوز در تعیین محل ضایعه در بیمارانی بود که به همراه افتادگی پا هیچگونه دردی نداشتند.